درباره شهید محمود.....

یه نوار توبه رو به محمود داده بودم در مورد توبه شیخ حسین ....دو روز از صحبتهای من و محمود گذشته بود حالش کاملا تغییر کرده بود فکر نمی کردم نوارها اینقدر روش تاثیربذارن.یه روز گفت محمد بیا یه سربریم دور و بر خط میخوام باهات صحبت کنم .گفتم پیاده خیلی راهه .عیبی نداره بیا کارت دارم یه طور خاصی گفت با بغض و کمی التماس در لحنش! تعجب کردم گفتم خیلی خوب بریم.

دو سه ساعتی طول کشید تا به خط رسیدیم تو راه همش حرف زد و گریه کرد .گفت که فامیل هاش آدمهای خوبی نیستند از دست دختر عمه هاش که همسایشون بودند کلی شکایت کرد.برام گفت که اونجا وضعش خیلی خوب نبوده .نمی دونم حتی چطوری در رفته بود اومده بود جبهه !گفتم حالا برای چی این حرفها رو به من می زنی ؟گفت نوارت خیلی خوب بود خدا تورو سر راهم گذاشته .دیگه توبه کردم توبه نصوح.اون جای نوار رو یادته که اون غلامه از حضرت رسول (ص)پرسید حالا ما که توبه کردیم خدا ما رو وقت گناه کردن می دیده؟حضرت هم جواب مثبت داده بودند...گفتم آره یادمه .گفت خوب منم دوست دارم مثل همون سیاهه داد بزنم بمیرم ولی نمی تونم.(دیگه هق هق گریه اش بلند شده بود )میگی چه کار کنم معلومه که هنوز آدم نشدم.

گفتم نه داداش هرکسی یه طوریه تو هم الان بهترین موقعیتته همه رو ول کن خدا رو بچسب تا نیامرزیدتت ولش نکن .از کجا بفهمم آمرزیده؟بهت نشون میده نمی دونم...از آن روز محمود چسبید ول هم نکرد خدا هم نشونش داد. کارنامه اش را هم دیدم بدنی پاره پاره جنازه ای بی سربا جگری شکافته و دست و پایی قلم شده مثل عباس(ع)،مثل حسین(ع) و مثل فاطمه(س).

تو وصیت نامش اینطور نوشته بود:

"محمد جان از اینکه راهی پیش پایم نهادی آدم بشوم متشکرم فکر کنم الان که داری این وصیت نامه رو میخونی خدا به من آمرزیدنش رو نشون داده باشه انشااله در آن دنیا تلافی کنم."